Homo Şerefsis

Hayattımda karşılaştığım en gıcık şey, insanın kendinde bir kusur yokmuş gibi davranmak adına tavırlılaşması, gerginleşmesi, çevresindekileri düşmanlaştırmasıdır. Benim en gıcık olduğum şey ya bu; 1-2 istisna dışında çevremdeki herkes böyle. Yani bahsettiğim basitçe bir örnekle:

-"N'oldu oğlum/kızım, yüzünden düşen bin parça?
-Yok bişey... ("Aslında var" bakışları)
-Ya anlat işte!
-Yok bişey işte ya!
-İyi...
-...
-Eee?
-Ya hani şöyle şöyle bi durum vardı ya; işte böyle böyle oldu. Ya niye böyle oluyo hep?
-Yanlış yapmışsın / Hata etmişsin /Durumun şu şu olduğunu görememişsin
-Ya ne lakası var lan?! İnsanların hepsi şerefsiz, hepsi Allah'sız vs vs...
-İyi de sen şöle şöle yapmışsın, o da sana böle böle yapmış; sen onu yaparsan o da bunu yapar.
-Bırak ya, sen de şerefsizsin işte. bık bık bık bık...."

Konuyu uzatmak istemiyorum, zaten bi anda aklıma geldi ve pek de anlatılabilir bir konu değil gibi sanki; ne kadar düzgün yazmaya çalışırsam çalışayım pek anlaşılabilir yazabileceğimi de sanmıyorum. Yine de bir denemek gerekirse; hata yaptığını, yanlış yaptığını, aptallık yaptığını kabul etmek istemeyen insanın agresifleşmesi ve çevresindekilere öfke duyması yavşaklığından utanıyorum. Tamam, hiç hoş bi duygu değil başkalarının sizin hayatınızda olan biten şeyler hakkında daha uzun, daha geniş bir görüş mesafesine sahip olması; ahmak hissettiriyor, evet. Lakin ne kadar içinde olursan ol bazen göremiyorsun işte aq malı, öğrenemedin mi hala, 25-30 yaşına gelmişsin. Velhasıl, kabullenemeyen adam bana niye gelir anlayamıyorum. E sorma o zaman nasıl olacak bu işler diye! İnsanlara duymak istedikleri cevapları veren biri olamadım hala; nasıl olunur bir fikrim de yok. İşine gelmeyen kapımı çalmasın aq.

Bir de şimdi bir insan var, anlatıyor işte birşeyler ama anlatmak istediği o değil. İki saat vır vır vır konuşup duruyor ama bişey için ıkınıyor sanki, konuyu bir yerlere getirmeye çalışıyor ama o bir yetenektir herkeste olmayan (öğretirim istersen) ve zaten "Lan! bi şekilde anlatmalıyım!" telaşıyla mantıklı bir şekilde o konuya gelemezsiniz. Ha, ben her ne kadar bu konuyu kıvırabiliyor olsam da şahsen tercihim hiç mi hiç kıvırmadan konuya girmektir. Samimi bir tavırdır. Ne kadar yetenekli bir "konu değiştirici" olursanız olun, samimi olup şak diye ağızdaki baklayı çıkarmak da hep daha başarılı sonuç verir; çünkü insanın ağzından çıkarmak için fırsat kolladığı o bakla hiçbir zaman "aaa, konusu açılmışken ben de şöyle bir şey anlatayım sana" denecek türden olmaz; normalde insanın aklını kemirdiği çok belli olan türden konulardır onlar. Burada ironik olan da bir durum var; bu dansöz gibi kıvırıp konu açmaya çalışan insanlara sorsanız dobradırlar, düzdürler, dürüst, yiğit, mert, delikanlıdırlar ama işte kadir kıymet bilmeyen insanlarla karşılaşırlar sürekli. Olsun varsındır, alışılmıştır artık ve o yüzden ancak konusu açılınca akla gelir anlatılmak istenen o saykodelik olay. Hessiktir lan!

Çok okumadım; tamam, spesifik okudum ama öyle elimde pek kitap göremezsin yani. Şöyle bir fark var yalnız; çok düşündüm. Hala da düşünüyorum beynime ağrılar giriyor. Böyle manyak manyak şeyler üzerine düşünmekten haz duyuyorum çünkü faydalı. Bu faydayı da dilim döndüğünce paylaşmaya çalışıyorum. Bugünün faydası da bu: Ne kadar dobra görünen, dürüst görünen insan varsa, dobra ve dürüst olarak görünmeyen insanlar kadar dobradır ve dürüsttür. En dürüst insanlar, hiç de dürüst görünmeyen insanlar arasından çıkabilir belki. Bu bir. İkincisi de, insanların sürekli kandırdığı, sarstığı, yarıyolda bıraktığı biri olduğunu düşünen herkes bu dediklerini yaşamıştır evet; ama insanlar şerefsiz olduğundan değil, kendisi mal olduğundan yaşamıştır. İnsan her tecrübesinden bir şeyler almalıdır; aynı şeyi tekrar tekrar yapıp farklı sonuçlar beklemenin adı öküzlüktür, hıyarlıktır. Böylelerinin burnu boktan çıkmaz. Kaldı ki insan ilişkilerinde neden sonuç diye bir şey yoktur; bunu idrak etmek çok acı ama öyle. Son olarak üç: İnsanlardan hep çektiği için güven duymayan ve nefret eden o insanlar var ya; onlar da farkında bile olmadıkları insanlara aynılarını yapmıştır ve o insanlar da aynı onun gibi şerefsiz, Allah'sız, cibiliyetsiz olarak nitelemektedir kendisini. Bunun nedeni de herkes gibi onun da insan olmasıdır. Homo sapiens'lerden, Neandertallerden gelen bir özelliktir bu:

İnsan şerefsizdir, Allah'sızdır, cibiliyetsizdir.